Twee weken in Antwerpen
Vooraf
Kaarsen aangestoken op m’n nachtkastje, uiteraard niet mijn favoriete kaars waarvan de overgebleven bodem al maanden hopeloos stof ligt te vergaren. Een zeemzoete kaars met kokosmelk en lavendel die de naam ‘The Empress’ draagt en schoonheid, verzorging en vruchtbaarheid belooft. Ik snuif even aan de verpakking en hoop vurig dat ze de kaars snel terug aanvullen bij de yoga studio.
Ik probeer voor de allereerste keer in mijn 35-jarige leven onhandig een sheet masker op m’n gezicht te plaatsen, simultaan met het onzichtbare masker van selfcare girlie. Tijdens mijn strijd kijk in mezelf beoordelend in de spiegel aan en waan mij de verloren tweelingbroer van Leonardo Dicaprio in The Man in the Iron Mask. Hoe kan iemand hier oprecht van genieten? Heel m’n gezicht tintelt ongemakkelijk terwijl ik mezelf vastberaden achter mijn laptop vlei.
Ik heb namelijk een pact met mezelf gesloten. Ik ga terug vrienden worden met het kleine meisje in mij. Het meisje dat de wereld aan haar voeten had, elke moment nam om iets nieuws te knutselen of bakken, ingewikkelde choreo’s vanbuiten leerde en haar eigen kunst maakte. Ze verslond boeken alsof het levels van een videospelletje waren en schreef heel graag. Ooit deed ze zelfs mee aan een schrijfwedstrijd van Bart Moeyaert waarin ze een vervolg mocht schrijven op een hoofdstuk uit z’n boek Broere. Ondertussen lijkt dat wel 7 levens geleden.
Langzaamaan is dat meisje zich gaan verstoppen in veilige afleiding, bevroren in eindeloze flitsende beeldschermen. Geen vat op de wereld rond haar, waardoor ze zich steeds verder wierp in fantasiewerelden.
Maanden worden jaren, je begrijpt niet waarom je geen vat krijgt op je jezelf of je leven en het gapende gat binnenin wordt alleen maar groter en onheilspellender. Stukjes van jezelf worden ernaartoe gezogen als ware het een zwart gat, waarbij de angst groter wordt dat je op een dag gewoon ophoudt te bestaan.
Zondag
Donkere wolken vullen de lucht op m’n eerste druilerige avond aan de Singel in Antwerpen, op een meer ironische plek kan deze chronisch alleenstaande niet logeren lijkt me. De komende twee weken ben ik compagnon van Maurice, een zwarte kater. De grijze vlekken in z’n vacht verraden zijn leeftijd. Blijkbaar brengen zwarte katten tegenwoordig geluk? Of zo heb ik mij toch laten wijsmaken. Ik neem al het geluk dat ik kan krijgen dezer dagen. Zijn grote ogen kijken mij achterdochtig aan vanuit de slaapkamer. Wie is deze rare vrouw? Dat probeer ik zelf ook nog steeds uit te zoeken, Maurice. Keep u posted.
Ik had enkele weken voordien aan een kennis laten vallen dat ik eens graag een tijdje in Antwerpen zou willen wonen tijdens de zomer. No strings attached. Soms luistert het universum naar mij, dat mag al wel is. Zo even een andere versie van jezelf uitproberen, twee weken bedenktijd. Dat heb ik nodig. Thuis kom ik amper toe aan schrijven, verlamd door alle rommel en taken die me afkeurend aanstaren. Hier in het prachtige mosgroene fluwelen hoekzeteltje gericht naar de lichtrijke bureau waan ik me instant in een romcom terwijl ik deze woorden vlijtig neertyp. Ik krijg zelfs goesting om nog eens een datingapp te openen, ik beslis dat er bij deze versie van mezelf een vakantieliefde hoort. Die ik uiteraard kan retourneren als ik niet tevreden ben.
Ondertussen valt de regen weer met bakken uit de lucht, ratelend op de velux boven mij.
De Vlaamse zomer in volle glorie.
Woensdag
Onderweg naar huis van de fitness beslis ik om langs de prachtige oude herenhuizen in de buurt te fietsen. Als de datingapps vervelen, moeten we iets anders proberen toch? Mechelen voelt plots zo klein en te bekend aan. Weinig nog te ontdekken binnen de stadsring van mijn geliefde Dijlestad. Heel de wereld aan mijn voeten en ik blijf jaar na jaar binnen diezelfde postcode dwalen op automatische piloot. Hou ik teveel vast aan comfort? Het is eng om een nieuwe stad te veroveren, vooral op je eentje. Niets zo veilig als je beste vrienden op fiets-, zelfs wandelafstand ten alle tijde beschikbaar te hebben.
Wanneer Maurice voor de zoveelste keer aandacht komt vragen en wegloopt van zodra ik hem effectief de aandacht geef, begint het patroon mij net iets té bekend voor te komen. Vanop een afstand houdt hij elke beweging in de gaten met precisie. Heel af en toe komt hij dan toch wat flemen, uiteraard enkel op zijn voorwaarden. Maurice past perfect in het rijtje mannen dat de laatste jaren in m’n leven is komen opdraven, de kleine emotioneel onbeschikbare bitch.
Ondertussen stuur ik met een oude bekende en komen we al snel tot dezelfde conclusie: “Volgens mij denken we teveel na en moeten we gewoon allemaal iets meer seks hebben. Zouden we niet gelukkiger zijn dan?”
Vrijdag
Vanavond is de avond waar ik al de hele week naar uitkijk, ik ga met enkele collega’s uit na een drukke werkweek. Eindelijk goed gebruik maken van m’n tijdelijke relocatie in deze wervelende wereldstad. Terwijl ik mentaal al op het charmante terras van Café Kamiel zit met een tripel d’anvers, worden de plannen lastminute toch afgezegd en bevind ik me plots terug zowel mentaal als fysiek in een lege living. Helemaal alleen op een vrijdagavond. Na een korte janksessie, kan al eens deugd doen om de leidingen te spoelen, besluit ik om mijn ticket voor Club Vaag niet te verkopen en het er gewoon op te wagen. Iemand die ik eerder op het jaar heb leren kennen op een vage carnavalsavond in - je kan het al raden - Aalst belooft me plechtig om mij te adopteren in z’n vriendengroep voor de avond. Dus na een kleine pre-party op mezelf spring ik uiteindelijk op de fiets richting ’t Eilandje. Daar toegekomen word ik meteen in in het diepe gegooid: een zee van bezweette lijven en snoeiharde techno. Ik schuifel de rest van de nacht in de donkere bunker rond met een glimlach want hoewel iedereen ziet dat ik er niet thuis hoor word ik wel hartelijk verwelkomd.
Woensdag
Gisteren is mijn aflevering op de podcast How to be Single online gekomen. Een beetje spannend aangezien ik nog maar halvelings wist wat ik allemaal uit m’n mouw had geschud tijdens de opname. Geef mij een microfoon en er komt gegarandeerd een continue stroom aan chaotische gedachten en beter-privé-gebleven anekdotes uit. Om onze geslaagde samenwerking te vieren heb ik afgesproken met de host Charlotte. Ze heeft ons een tafeltje geboekt bij het welbekende Patine voor een mooie zomeravond met wijn en tapas. Niet slecht voor m’n eerste Antwerpse date.
We bespreken in het verlengde van de aflevering ons onfortuinlijk datingleven en dromen over nieuwe avonturen in het buitenland. We zijn namelijk allebei wat uitgekeken op het Vlaamse speelveld, die Rode Duivels energie: op voorhand veelbelovend maar als puntje bij paaltje komt vrij tot zeer teleurstellend. Ons gesprek is ondertussen uitgegroeid tot brainstorm sessie waarbij ik besluit m’n pijlen te richten op onze Engelstalige buren en Charlotte wel eens zin heeft in baguette op bed. Terwijl ik haar ten slotte nog update over m’n laatste rare stoot, valt er plots droog een kakje op m’n broek. Ik heb natuurlijk wel gezegd dat ik al het geluk kon gebruiken, maar ik krijg toch liever wat mannen of vrouwen in m’n schoot geworpen.
Vrijdag
Tijd om afscheid te nemen van m’n alter ego, de Antwerpse meerwaardezoeker zoals één van m’n collega’s het poëtisch verwoordt, niet vooraleer ik nog een laatste keer over de kaaien kuier met een iced coconut matcha latte en een versgebakken pain au chocolat ter waarde van €3,50.
Ik voel me verbonden met het kleine meisje dat vroeger vaak op de trein richting Antwerpen zat en niet kon wachten om er ooit zelf te wonen. Zodat ze er met haar moeke, die dan de bus nam vanuit Aartselaar, een koffietje kon gaan drinken in ’t Teekafee in de Jezusstraat of een pannenkoek eten bij Desiré de Lille in de Wilde Zee.
Ik ben uiteindelijk niet op romantische date geraakt in mijn twee weken hier maar heb zeker wel een vakantieliefde beleeft. Eentje die mij niet meer gaat loslaten, vrees ik.